என்னுள் அவன்

சிறு ஓரப் பார்வை விட்டு சிலிர்ப்பூட்டி
வீழ்த்தி செல்வாய்
தெரியாமல் பார்க்கும் போதும்
மெதுவான சிரிப்பில் அணைப்பாய்

சேட்டைகள் காட்டி செல்லும்
என் பிறக்காத சேயை
அருகிருந்து கொஞ்சி
நான் இரசிக்க வேண்டும்

விரல் இட்டுச் செல்லும் கோலங்கள்
ரங்கோலியாய் அல்ல
புள்ளிக் கோலங்களாய் நீ மட்டும்
அறிந்த அடையாளங்களாக
இவள் உணர்வுகளுடன் சத்தமின்றி மறைகின்றன

அவன் நிழல்

வெயில் இல்லா காலத்து நிழல் போல
என்றும் இவள் கண்ணெதிரில்
தெரிந்தும் தெரியாமலும்
மறைந்து விளையாடுகிறாய்
என்னடா குறும்பு இது .

உன் நிழலாய் மாறிவிட்ட இவளிடம்
இனி என்ன மறைந்து விளையாட்டு
இமையாத சூரியனின்
துணையோடு வந்துவிடு
மழைக்காலம் உண்டெனில்
வானவில்லை அழைத்துவிடு